معرفی بید و خواص درمانی آن

بید گونه‌های مختلفی دارد از جمله بید سفید، سیاه بید، بید مجنون، بید دره، فوکا، سرخ بید، بید مشک، فشفشه، زرد بید و غیره. در اینجا به نام علمی و مشخصات مربوط به یک گونه‌ی بید که پوست آن خواص دارویی دارد اشاره شده است.

نام علمی:

Salix alba L.، نام فرانسه Saule blanc و نام انگلیسی آن Salicin willow می‌باشد. نام‌های دیگر آن به فارسی، عربی و در کتب طب سنتی، بید، فِک، فیک، صفصاف ابیض و اسبیدار نامیده شده است.

تیره گیاه:

بید Salicaceae

نوع گیاه:

درخت

مشخصات ظاهری:

درختی است به ارتفاع حدود 10 متر گاهی موارد بیشتر، پوست آن قهوه‌ای تیره و شاخه‌هایش باریک، بلند و قرمز رنگ هستند. سطح تحتانی و فوقانیِ برگ‌های آن سفیدِ مایل به نقره‌ای و براق می‌باشد.  

طبیعت:

طبق نظر حکمای طب سنتی طبیعت آن سرد و تر است.

رویش جغرافیایی:

در اغلب کشورها خصوصاً در کشورهای اروپایی، آسیایی و آفریقایی و در ایران بیشتر در استان‌های شمالی، آذربایجان غربی، کردستان، کرمانشاه، همدان، اصفهان، فارس، لرستان و تهران انتشار دارد.

ترکیبات شیمیایی و مواد موجود در پوست درخت بید:

گلوکزید سالیسین و غیره در آن تشخیص داده شده است.

بخش مورد استفاده:

پوستِ درخت. در ضمن برگ درخت بید نیز خواص دارویی دارد.

نحوه مصرف:

معمولاً پوست درخت را به صورت جوشانده یا دم کرده استفاده می‌کنند و در طب سنتی برای درمان بیماری‌ها نحوه و مقدار مصرف آن را پزشک تشخیص داده و تجویز می‌کند.

خواص درمانی پوست درخت بید:

ضد تب و مسکن دردهای عمومی، ضد روماتیسم و کاهنده میل جنسی، ضد میکروب و تحلیل برنده ورم‌ها، مسکن و ضد التهاب دردهای مفصلی (زانوها و باسن)، قابض و جلوگیری کننده از خونریزی‌های داخلی می‌باشد. در ضمن پوست گونه‌های مختلف بید به صورت دم کرده ضد تب قوی می‌باشد.
منبع مقاله :
صانعی، صمصام؛ (1395)، طبّ الصمصام -آشنایی با بیش از 400 نوع از گیاهان دارویی- (جلد دوم)، تهران: انتشارات حافظ نوین، چاپ اول.